Raptem kilka dni temu obchodziliśmy aż siedemdziesiątą siódmą rocznicę Powstania Warszawskiego. Była to wówczas największa zbrojna akcja podziemia w okupowanej przez Niemców Europie. Z uwagi na rozkaz Dowódcy AK gen. Komorowskiego, miała swój początek 01.08.1944r. W ciągu kolejnych 63 dni działacze niepodległościowi toczyli walkę, której ideą była niezależna Polska, wolna od wystąpień zbrojnych Niemiec i sowieckiej władczości. Według ustaleń, ok. 16 tysięcy osób zostało zabitych w czasie walki o stolicę, z kolei rannych było dwadzieścia pięć tysięcy osób, a wśród nich przeszło 6 tysięcy ciężko rannych. Co ciekawe, około 30 % osób, które w okresie Powstania Warszawskiego straciły życie, to ofiary mordów dokonywanych przez policyjne formacje niemieckie oraz wojskowe. Definitywnie największe zaostrzenie zbrodni na ludności cywilnej miało miejsce w okresie pierwszych dwóch tygodni sierpnia 1944 - podczas gdy wszedł w życie rozkaz Hitlera dotyczący eksterminacji ludności Warszawy.

Jednakże, pomimo potężnego poświęcenia oraz nieprzeciętnego bohaterstwa żołnierzy Armii Krajowej, i zwykłych niewojskowych - Powstanie nie udało się. Mimo tego, bezsprzecznie trzeba dbać o pamięć a także odwagę ludzi biorących aktywny udział w walkach i po prostu oddać im szacunek, gdyż przecież dzielnie walczyli o wolność i godność człowieka. Z tego względu warto nie tylko w ten 1 dzień w roku, ale też raz na jakiś czas zatrzymać się na parę chwil w tym pędzie życia codziennego i zanalizować to, jak dużo wyrzeczeń oraz poświęceń musieli znosić ludzie w tych trudnych czasach i w jak honorowy sposób pokazywali swoją odwagę, determinację, heroizm oraz chęć jednoczenia się. Dziś łatwo jest tak po prostu oceniać tych ludzi, ale nie zapominajmy o tym, iż żyli oni w zdecydowanie odmiennych realiach niż my. Warto jeszcze obeznać się dobrze z historią Powstania Warszawskiego, aby poznać więcej szczegółów, które również są istotne i potrafią odmienić nasze postrzeganie w zasadzie diametralnie. Okażmy swoją empatię i respekt.